شُهـرتِ ماست، مُـحـبّـانِ ابـاعـبدالله            ریـزه‌خـواریم سَـرِ خـوانِ اباعـبدالله
نظرِ فـاطمه از روزِ اَزَل بر ما بود            نـامِ مـا بـوده بـه دیـوانِ ابـا عـبـدالله

اشکِ ما از کَرمِ زینبِ او تأمین است            تـا که هـسـتـیم پـریـشـانِ ابـاعـبدالله
یاعَلی گفتم و دیدم که علی گفت: حُسین            پـدرش رفـتـه به قـربـانِ ابـاعـبدالله
قَـلـمِ عَـفـو کِـشـیـدنـد به پَـرونـدۀ ما            تـا نِـشَـسـتـیـم بـه اِیـوانِ ابـاعـبـدالله
دینِ ما را نَبی آوَرد و حُسین اِبقاء کرد            زیـر دِیـنـیـم و مـسـلـمـانِ اباعـبدالله
مرگ حَقّ است، ولی در دلِ میدان خوب است            کاش بـاشَـم زِ شـهـیـدانِ ابـاعـبـدالله
مادرم لُقمۀ نانی که سَرِ سُفره گذاشت            همه خـوردیـم به اِحـسانِ اباعـبدالله
جُرعه آبِ خُنَکی خوردم و گُفتَم با اَشک            بـه فَـدای لَـبِ عَـطـشـانِ ابـاعـبـدالله
رفته بودم سَرِ بـازار لِـباسی بِخَـرَم            یـادم آمَــد تَـنِ عُــریـانِ ابـاعــبـدالله
عِلَّتِ سوختنِ چوب دَر آتش این است            چوب‌ها خـورده به دَندانِ اباعـبدالله
آه از شامِ غریبان، که به صَحرا اُفتاد            شُـعـلـه بَر دامَـنِ طِـفـلانِ اباعـبدالله